Peter 'Hurricane' Smit is nog lang niet dood

Kickbokskampioen Peter 'the Hurricane' Smit (43) uit Dordrecht kon niet tegen onrecht. Toen hij opkwam voor een vriend wiens 'klokkie' was geript, werd hij in de val gelokt en in koelen bloede geliquideerd. Na zijn dood blijkt hoe immens populair de allang met actieve sport gestopte Smit nog altijd is. Niet alleen in Nederland, ook in Japan en Thailand. Hij was de eerste blanke die in het hol van de leeuw de Thaise wereldkampioen in een zinderend gevecht versloeg. Voor Aktueel maakte ik samen met zijn familie en met weduwe Carla Roovers een reconstructie van het snelle leven en de snelle dood van een fenomeen.

Op maandagmiddag 15 augustus 2005 krijgt Peter Smit om half zes een telefoontje. Hij is dan in zijn woning in de Jensiusstraat in Rotterdam. Vriendin Carla Roovers is eten aan het opscheppen. Er zijn op dat moment drie kinderen in huis. "Ik zag aan zijn gezicht dat er iets helemaal niet goed is, ik kreeg meteen een heel vreemd gevoel," zegt Carla later. Ze vermoedt dat het iets te maken heeft met de merkwaardige ontmoeting die ze de vrijdag ervoor hebben gehad, bij café De Knipoog in Schiedam. "Peter had daar een afspraak met twee mannen. Ik moest in de auto blijven zitten. Eén man stond buiten te kijken. Hij keek helemaal niet naar mij en dat maak ik niet zo vaak mee. Een blonde vrouw in een opvallende Mercedes sportwagen, daar kijken de meeste mannen wel even naar. Maar hij had alleen oog voor Peter. Dat vond ik vreemd."

De Paling

Als op maandagmiddag de telefoon gaat en Peter's gezicht vertrekt, begrijpt Carla meteen waar het om gaat. "Cor wil me zien," zegt Peter. Cor P., alias De Paling, is de man met wie Peter vrijdag die afspraak had. Het ging allemaal om 'het klokkie van Bart'. Cor had het Rolex-horloge van Bart geript en dat moet je niet doen bij vrienden van Peter Smit: als je aan een vriend komt, kom je aan hem en hij gaat door roeien en ruiten om het recht te laten zegevieren. Carla is er niet gerust op, maar Peter waarschuwen heeft geen zin, hij gaat toch zijn eigen gang. Vrijdagmiddag had ze tegen hem gezegd: "Je gaat toch geen zaken doen met die gek?" "Nee," zei Peter, "maar vliegen vang je met stroop, ik ben allang blij dat het zo loopt."

Sportwagen

Als Cor op maandagmiddag belt, is hij dichtbij: hij spreekt met Peter af in de Zwart Janstraat, een paar honderd meter verderop. "Ik huilde, ik trilde, ik voelde dat het helemaal verkeerd ging," zegt Carla, "hij reed weg in de sportwagen. Dat deed hij niet vaak, daarin val je veel te veel op. Hij keek niet ook niet op of om en hij nam zijn telefoon niet mee. Achteraf denk ik dat Peter zo snel naar hem toegegaan is omdat hij bang was dat er anders thuis iets zou gebeuren en wij op dat moment die kinderen in huis hadden."

'Dood?'

Het voorgevoel bedriegt Carla niet. Het is amper zes uur als er een vriend belt: er is geschoten en Carla's auto staat erbij. Carla: "Ik wist dat het helemaal mis was. Een vriend had Peter over de Bergweg zien rijden, 'met 200'. Ik ben er meteen naar toe gereden. Toen ik aankwam, was alles helemaal afgezet. De chef van Bureau Noord gaf mij een hand. Ik zei: 'Nee! Nee!' Hij zei: 'Ja!' Ik zei: 'Dood?' Hij keek me aan: 'Ja'. Ik ben erheen gerend, maar ik werd tegengehouden. Peter lag achter een politiebus. Daarna ben ik een heel stuk kwijt. Wat ik me nog wel herinner: waar hij lag, aan de Meidoornsingel, stond een bordje 'Eigen weg'. Daar moest ik steeds aan denken. Dat paste wel bij hem. Peter ging altijd zijn eigen weg."

Die blonde

Carla vindt zichzelf terug op het politiebureau. Ze krijgt foto's te zien van de vermoedelijke daders, ze haalt meteen die van Cor P. eruit. Zelf duikt ze onder bij vrienden. Cor had gezegd: "Als er met die en die wat gebeurt, gaat die blonde eraan." Maar Cor wordt binnen een week aangehouden, samen met zijn neef Iron P. Ze ontkennen en beweren dat ze elkaar niet kennen, maar het bewijs is overstelpend.

Kapotte enkel

Vijf jaar eerder. Carla werkt in bar/eetcafé 'Gallery' op de Bergweg als de altijd nadrukkelijk aanwezige Peter Smit daar binnen komt vallen. Hij zit in die tijd in een behoorlijke dip. Door zijn kapotte enkel heeft hij zijn sport moeten opgeven en hij raakt aan lager wal. Het gaat helemaal mis als hij samen met een vriend een snelkraak pleegt. Ze worden betrapt, Peter gaat de gevangenis in en de relatie met zijn vriendin loopt stuk. Als hij vrij komt, is zijn eerste gang naar de 'Gallery'. Hij komt er een biertje drinken en zijn oog valt meteen op de aantrekkelijke blonde barjuffrouw. Dat is hélemaal zijn smaak. "Hé schat, geef mij eens een zoen!" roept hij. Maar daar begint Carla niet aan. "Ik was bang voor hem," zegt ze nu. "Hij zei: 'Nu niet, nooit niet!' Het wordt: nu niet. Die zoen krijgt hij pas na twee weken.

Mama's

Carla: "Dat 'Nu niet nooit niet' heeft hij later nog vaak tegen mij geroepen." Met hun relatie gaat het goed. Peter heeft twee dochters, Kayleigh en Brandy, uit zijn vorige relatie. Samen met Carla krijgt hij een zoontje, Bradley. Met de vorige vriendin, Nathalie is goed contact. Carla: "De kinderen waren vijf dagen in de week bij ons. Het is: 'Mama Nathalie' en 'Mama Carla'. Wij hebben vanaf het begin met elkaar op goede voet gestaan. Ik denk: je moet wel vrouwen van Peet zijn om dat te kunnen."

Keilbouten

Peter Smit is in 1961 geboren aan de Zeehavenlaan in Dordrecht. Zijn moeder is dan net hertrouwd, na de scheiding van haar eerste echtgenoot. Halfbroer Jan is met zijn moeder meegegaan. In het nieuwe gezin worden nog drie kinderen geboren. Peter is een bijzonder kind. Tegenwoordig zou ongetwijfeld de diagnose adhd zijn gesteld. Zus Ella: "Zijn bed werd met keilbouten vastgezet. Hij had geen rust, dat bed bewoog anders door de hele slaapkamer." Fysiek legt hij het af tegen zijn veel grover gebouwde broers en zussen, die hem ook wel beschermen, maar Peter krijgt ook erg veel klappen. Ella: "Hij was net een meisje. Een tenger, blonde krullen. Toen hij een jaar of 12 was, was het een echt straatboeffie. Hij ging om met de jongens van de Zeehavenbuurt. Dan moest-ie vechten voor zijn leven." (Op de foto Peter - de jongen met de rode broek - met zijn vader en moeder, broer Nico en zijn twee zusjes. De vrouw met het donkere haar is een familielid).

Kattekwaad

Als hij met een van zijn neefjes een keer mee mag naar de karateschool in Dordrecht, gaat er een wereld voor hem open. Dat wil hij ook, hij wil meteen meedoen en loopt in het eerste gevecht een gebroken tand op. Trots loopt hij tegen iedereen te vertellen dat hij dat met karate heeft gekregen. De anekdotes van zijn broers en zussen schetsen een beeld van iemand die behoorlijk ver ging in zijn 'kattekwaad'. Zijn broers gingen vaak vissen, maar daar had Peter geen geduld voor: hij gooide hen met hengel en al in het water. Broer Jan: "Dat deed hij ook bij andere mensen die aan het vissen waren. Dan vroeg hij: 'Hebt u al iets gevangen meneer? Mag ik even in het leefnet kijken?' En dan kieperde hij die mensen zo in het water."

Koeien

Peter houdt van dieren. Hij is gek op paarden, die hij bij voorkeur ongezadeld berijdt, hoe wild ze ook zijn. En koeien mogen van hem wel wat meer bewegingsvrijheid. Jan: "We waren een keer op een camping in Dordrecht, die grensde aan een weiland. Zette hij het hek open, liepen alle koeien over de camping." Ook hun eigen vader moet het soms ontgelden. Jan: "Dan gaven we die man om de beurt een klap op z'n kop. Hij werd zo kwaad dat hij een keiharde trap tegen de tafel gaf en vijf tenen brak. In het ziekenhuis zat hij in een rolstoel, met die voet vooruit. Wij renden met hem door de gangen. Allemaal automatische deuren, die net op tijd openklapten als je eraan kwam. Behalve die ene..."

Opstootje

Met zijn vader had Peter later weinig contact, met zijn moeder was hij wel close. Kickbokskampioen Koen Scharrenberg herinnert zich dat hij met Peter en zijn broer Nico een disco in Dordrecht bezocht. "Er was een opstootje bij de deur, ik zie Nico wegduiken, komt hun moeder binnen, met twee portiers om zich heen. Het was een echt grote vrouw, met een hele zware, harde stem. Ze zei: 'Waar is Nico!' Er was politie aan de deur geweest, ze hadden ingebroken of zo. Nico staat aan de bar, ze zegt: 'De eerstvolgende keer dat je weer inbreekt sla ik je in mekaar!' en geeft hem meteen een rechtse voor zijn kop. Vervolgens hebben die portiers haar met veel misbaar en gedoe weer naar buiten weten te krijgen."

Ogen

Ook onder sportvrienden had Peter een bijzondere reputatie. Bokser Hans Schuurmans: "In 1992 had Peter in Thailand twee ogen op zijn reet laten tatoeëren. Als we eens ergens zaten, liep hij een paar meter van tafel weg, ging met z'n rug naar ons toe staan, trok zijn broek naar beneden en riep: 'Ik hou jullie in de gaten!' Met Peter kon je lachen."

Koen Scharrenberg ontmoette Peter Smit begin jaren tachtig bij een Thai-boksgala in Amsterdam. Als hij in 1983 bondscoach wordt van het Nederlands team, haalt hij Peter Smit erbij. "Ik heb hem vier jaar onder mijn hoede gehad. Wat het meest opviel aan zijn manier van vechten was de constante actie, het hoge tempo. Hij had zo vreselijk veel energie."

Grote Olifant

In Thailand en Japan is Smit nog altijd een legende. Hij was de eerste blanke die in het hol van de leeuw, het Lupinee Stadium in Bangkok, een Thaise Wereldkampioen kickboksen versloeg. Dat was in 1990, het slachtoffer was Changphuak Kiartsongtit, 'de Grote Olifant'. Zelf beschouwde Smit het gevecht om het wereldkampioenschap, in 1990 in Tokio, als zijn hoogtepunt. In de tiende ronde versloeg hij het Amsterdamse kickboksfenomeen Rob Kaman, die hem – volgens de vrienden van Smit – altijd had proberen te ontlopen.

Autokrik

Het gevecht tegen Kaman kwam voor Smit eigenlijk te snel: hij was aan het revalideren. Bij een vechtpartij in een discotheek was hij door twee Antilliaanse mannen te grazen genomen, waarbij één hem met een autokrik op zijn enkel had geslagen. Broer Jan: "Daarna wilden ze hem doodrijden met de auto, maar Peter kon zich nog net optrekken aan een viaduct." Met die twee mannen schijnt het later nog slecht te zijn afgelopen. Maar Peter liep door met een kapotte enkel, tot hij zich eindelijk in Breda liet opereren. Hij liep nog met gips toen hij zich liet uitdagen voor de partij tegen Kaman. Jan: "Hij heeft thuis een ijzerzaag gepakt en het gips eraf gehaald. Het is nooit meer goed genezen."

Rolex

Rotterdam, voorjaar 2005. Een goede vriend van Peter, een zekere Bart, heeft ruzie met Cor P., die hem van een Rolex-horloge heeft beroofd. Als Peter ervan hoort, zegt hij dat Bart aangifte moet doen. Bart durft eigenlijk niet, maar na aandrang van Peter doet hij het toch. Vervolgens wordt Bart bedreigd: hij moet de aangifte intrekken. Er gaan een paar maanden overheen, dan spreken Bart en Peter elkaar weer. Peter zegt: "Heb je dat ding nou nog niet terug?" Bart zegt: "Ik hoef die klok niet" maar Peter gaat bellen. Carla: "Iedereen zei: 'Daar moet je niet aan beginnen, die lui zijn hartstikke gevaarlijk' maar toen we ze gezien hadden, lachten we erom: zijn dat ze nou?'

De Knipoog

Aanvankelijk is er alleen telefonisch contact, maar op vrijdag 12 augustus wordt Peter gebeld dat hij naar een bepaalde plek moet komen. Hij zegt: "Daar kom ik niet heen". Dan spreken ze af in café De Knipoog in Schiedam, daar zal Peter op Cor wachten. Carla: "We wisten dat het een jongen was met lang zwart haar. Peter zei tegen mij: 'Wat er ook gebeurt, blijf in de auto met de deur op slot.' Peter kende die Cor ook nog niet."

Terwijl Peter naar binnengaat, ziet Carla iemand staan die kennelijk met Cor P. is meegekomen. "Ik zag dat hij een soort teken gaf met zijn duim. Hij hield Peter in de gaten. Achteraf blijkt dat die neef Iron te zijn geweest, die was de boel aan het observeren. Hij keek overal naar, behalve naar mij."

'Mijn wijf'

Als Cor P. als eerste naar buiten komt, gaat hij tegen het portier van Carla's auto leunen. "Hij keek mij heel diep in de ogen. Intussen waren er vrienden van Peter het café binnengelopen. Waarschijnlijk vond Cor het te druk om hier iets te doen. Peter kwam naar buiten en zei tegen Cor: "Wat sta jij nou bij mijn wijf?" Cor zei: "Zullen we maar vrienden worden? Dan kunnen we in de toekomst nog wat verdienen." Peter zei: "Geef nou eerst die klok maar terug."

Handschoenen

De tweede afspraak, op maandagmiddag, wordt Peter fataal. Hij rijdt, Cor P. zit naast hem. Een getuige ziet hen aankomen op de Meidoornsingel. Beiden stappen uit. Dan wordt er wat geroepen en ineens komt er uit een pad een negroïde man met witte handschoenen, een zwarte jas en een capuchon die Peter van achteren neerschiet. Als hij op de grond ligt, schiet hij hem nog acht keer van achter in zijn lichaam. Meteen daarna rent de schutter weg. Zijn trui gooit hij in de bosjes. De rechter spreekt later van 'een kille, weerzinwekkende afrekening, in een woonbuurt, op klaarlichte dag waar kinderen aan 't spelen waren.' Beide verdachten geven volgens hem blijk van 'volstrekte gevoelloosheid.'

Beiden worden veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf.

Begrafenis

De begrafenis van Peter Smit, in Dordrecht, is een indrukwekkend schouwspel. Stoere karateka's en vechters in alle soorten en maten, in het wit gekleed, kunnen hun tranen amper bedwingen bij de toespraken. Van heinde en ver, uit Japan en Thailand, zijn ze met honderden hierheen gekomen om hun held de laatste eer te bewijzen. Jan Vleesenbeek haalt herinneringen op aan de eerste keer dat hij Peter zag. "Het leek of hij vocht voor zijn leven. Dit menneke zou later een der grootsten worden, maar voor mij is hij altijd dat jochie gebleven. Met vuisten konden ze niet van je winnen, dus hebben ze jou op de lafste manier van ons afgepakt."

Ook Carla Roovers houdt een aangrijpende toespraak. "Je streven naar eerlijkheid en gerechtigheid is je fataal geworden. Met pistolen kan je niet vechten. Je zei: 'Als ze me doodschieten, waren ze goed bang voor mij' en 'De dood is de beloning voor een bikkelhard leven.'

Grafsteen

In mei wordt op begraafplaats De Essenhof in Dordrecht een grafsteen geplaatst. Willy, een goede vriend van Peter, stond erop deze te betalen. Bij het eerste bezoek van Carla gaan we mee. "Ik durfde niet zo goed. Ik was er wel geweest toen de steen er nog niet was, maar dit is toch anders, nu is het zoals het altijd zal blijven." Ze mocht zelf de plek uitzoeken. Het is naast het graf van een gehandicapte jongen, die Peter ook kende. "Peter had iets met zwakkeren."